Can you feel my heart?

czwartek, 18 czerwca 2015

Summer time!

3 rozdział pojawi się dopiero we wrześniu/listopadzie 2015 roku.

1 lub 5 sierpnia startuję z nowym opowiadaniem pod tytułem "brOKen" -Luke Hemmings FF.

adres bloga: broken---ff.blogspot.com

xx, Hehooclirwin

#2 cyfmh

Mój budzik zaczął niemiłosiernie się nade mną znęcać.

Z moich ust wydobyło się przekleństwo pod nosem i wynurzyłam głowę spod kołdry. Przetarłam dłońmi oczy i oparłam się o łokcie, skanując po kolei mój pokój. Wstałam z łóżka i wyłączyłam alarm w telefonie.

Podeszłam do okna z którego zsunęłam bordową zasłonę, czego po chwili pożałowałam.

Słońce dzisiaj było strasznie męczące, ale zdążyłam się przyzwyczaić, w końcu tak wygląda każdy dzień w Australii.

***

Po skorzystaniu z porannej toalety, ubrałam się i zeszłam na dół.

Chwyciłam za banana, którego już po chwili z resztą, nie było.

Rozglądnęłam się po całym salonie i wyszłam z domu.

w co była ubrana Leah

***

Dzisiaj nie musiałam jechać po Rachel. Wczoraj była awaryjna sytuacja bo jej samochód był u mechanika.

Wsiadłam do mojej białej Toyoty i ruszyłam w stronę szkoły.

***

Kiedy przekroczyłam próg szkoły, moim oczom ukazały się plakaty które promowały Daisy Miller –Szkolną sukę, która myśli że jest królową szkoły.

Co to, to nie. To ja tutaj rządzę, zaraz po dyrektorce. Tylko ja z uczniów, mogę innych usadzać i uwalniać z kozy po lekcjach, to ja daję zlecenia uczniom, jak na przykład przygotowywanie dekoracji na dyskotekę szkolną.

To ja jestem prawą ręka dyrekcji.

Na korytarzu, który był wypełniony nastolatkami, panowała grobowa cisza i spokój. Wszyscy bacznie przyglądali się temu co miało się za chwilę wydarzyć.

Podeszłam do pierwszych trzech plakatów rozwieszonych na ścianie informacyjnej i zerwałam je jednym, szybkim ruchem.

Zgniotłam go w kulkę i rzuciłam w kąt.

Po chwili po korytarzu rozległ się tupot obcasów. Ciężkich obcasów.

-Ludzie! –Pisnęła- Gdzie są moje plakaty? –Żyłka zaczęła pulsować na jej wytapetowanym czole.

Uczniowie wskazali przerażeni na mnie.

-Oh! Leah Priston! No tak! –Podeszła do mnie, kręcąc przy tym dziwnie biodrami.

-Czego panienka Miller chce? –Uśmiechnęłam się sztucznie i oparłam się o swoją szafkę, do której po chwili wrzuciłam torbę.

-Chcę wiedzieć, czemu niszczysz coś nad czym się namęczyłam? –Zapytała i wskazała palcem na kulkę papieru.

-Proszę cię. Jak można zmęczyć się, drukując plakat? –Przewróciłam oczami.

-Można! –Pisnęła i tupnęła noga niczym małe dziecko.

-No tak, tylko ty potrafisz się zmęczyć przy tak prostych czynnościach. – Westchnęłam i ominęłam dziewczynę.

***

Wraz z Chesterem zajęliśmy miejsca w Sali teatralnej.

Tak, dzisiaj są przesłuchania na zespół szkolny, który ja wraz z przyjacielem chcemy odnowić.

Kiedyś w gimnazjum mieliśmy swój własny zespół, który nie miał nawet nazwy. Ale byliśmy dobrzy. Graliśmy na różnych dniach miasta, festiwalach i innych takich. Jednak nasz zespół przestał istnieć kiedy Alex- perkusista- wyjechał do Perth, na drugim końcu kraju.

-Okej! Numer jeden wchodzi! –Wydarł się chłopak siedzący obok mnie.

Na scenę oświetloną reflektorami weszła dziewczyna w brzoskwiniowej sukience z dudami zarzuconymi na dłoniach. O NIE.

Po tym jak moje bębenki przeżyły szok i apokalipsę. Powiedziałam dosyć głośno „Następny”.

I tak poszło to od dziewczyny z dudami po kujona który wyśpiewał na jakieś równanie z matematyki.

Zrezygnowana z jakichkolwiek szans na odnowienie szkolnego bandu, już chciałam się podnieść z siedzenia aby wyjść z Sali, ale chłopak chwycił mnie mocno za nadgarstek i z powrotem posadził na siedzeniu.

-Jeszcze dwie osoby. –odparł szybko i wywołał na salę nijaką Amandę Wilson.

Na scenę weszła pomarańczowo-włosa dziewczyna z gitarą akustyczną zawieszoną na pasku w kratę.

Dziewczyna wyprostowała się, zamknęła oczy i odetchnęła.

Szarpnęła za struny gitary. Usłyszałam melodię mojejulubionej piosenki.

Po skończonym występie uśmiechnęła się słabo i ukłoniła się.

-Bierzemy cię! –Odparł głośno Chester.

-Dziękuję! –Podskoczyła i zeszła ze sceny.

-Teraz jeszcze perkusista. –Powiedziałam i uśmiechnęłam się w stronę chłopaka.

-Perkusistę mamy załatwionego. –Wstał z fotela i wyszedł uśmiechnięty z Sali teatralnej.

***

Wyszłam z Sali, jednak chłopaka już nie było.

Wtopiłam się tłum uczniów i podeszłam do swojej szafki . Wyciągnęłam podręcznik do algebry, która była moją przedostatnią lekcją. Tak, zleciał nam cały szkolny dzień na przesłuchaniach. Jednak mam nadzieję że nie na marne straciliśmy pięć godzin nastoletniego życia.

Wyłoniłam się z zapchanego tłumu i skręciłam na korytarz Sali przedmiotów ścisłych.

Przed salą stali wczorajsi turyści. Limonkowo-włosy którego włosy dziś były koloru niebieskiego, denerwujący loczek, Przystojny Azjata i Blondyn stojący z Rachel. Czekaj… CO?!!!!!!!!

Podbiegłam do dziewczyny i odciągnęłam ją od chłopaka.

-Adams, co ty do jasnej cholery wyprawiasz? –Zapytałam a moje ciśnienie powoli zaczęło maleć.

-Jak to co? Czekam na lekcję. –Przewróciła oczami.

-Z tym blondasem i resztą tych idiotów? –Wskazałam palcem na niebieskookiego.

Chłopcy uśmiechnęli się do mnie łobuzersko, oprócz Azjaty który zerkał na mnie co chwilę.

-Przypominam że też jestem blondynką. –Spojrzała się na mnie.

-Dobra nie marudź. Chodźmy już. –Powiedziałam szybko i ruszyłyśmy w stronę chłopaków.

-To jest Lea- Przerwałam jej.

-Znamy się już, oprowadzałam ich po szkole. –Odparłam.

-Oh to dlatego cię nie było. Myślałam że znowu poleciałaś gadać ze swoim chłop- Znowu jej przerwałam.

-HA HA HA. –zaśmiałam się sztywnie i nerwowo. –No coś ty.-Szturchnęłam ją dosyć mocno w żebro z łokcia, dalej nerwowo chichocząc. Na całe moje zasrane szczęście dzwonek ogłosił lekcję.

***

Matematyka jak matematyka. Jest jak dla mnie banalna, musi być dla mnie banalna. W końcu jestem przewodniczącą. A co za tym idzie? Genialne oceny, nienaganne zachowanie i inne takie. Ja tego wszystkiego przestrzegam, oczywiście…

Skierowałam się na stołówkę w której miałam teraz porę lunchu.

Stanęłam w kolejce z granatową tacką w dłoniach.

***

Jak zwykle usiadłam przy środkowym stoliku. Zaraz obok mnie znalazła się Rachel i Chester uśmiechnięty od ucha do ucha.

-Z czego się tak cieszysz? –Zapytałam kręciołka [1].

-Nasz zespół powraca, nie cieszysz się? –wygrzebał łyżeczką galaretkę z białego kubeczka.

-Nie za bardzo. –Mruknęłam i ugryzłam frytkę. –To nie to samo.

Kręciołek zrezygnowany pokręcił głową i zaczął jeść w grobowej ciszy.

Rachel co chwilę sms’owała z kimś zawzięcie, szczerząc się co chwilę do ekranu.

Przekręciłam oczami i wraz z Evans’em dokończyliśmy lunch, co chwilę spoglądając na blondynkę.

***

Po szkole rozbrzmiał ostatni dzwonek ogłaszający koniec lekcji na dzisiejszy dzień dla uczniów, nie dla mnie.

Zrezygnowana podążyłam w kierunku pokoju „kar” inaczej tak zwanej też kozy. Pani Cowbell ponownie kazała mi przypilnować zgraję tych nieudaczników po lekcjach, ponieważ ona ma podobno jakieś spotkanie z burmistrzem. Taaa, jasne.

Zamiast leżeć w ciepłym łóżku z podręcznikiem od chemii, ja muszę słuchać się dyrektorki.

Podeszłam do niewielkich drzwi, po czym przekręciłam okrągłą klamkę.

To co zobaczyłam, a raczej kogo zobaczyłam zniechęciło mnie jeszcze bardziej.

[1] Kręciołek - ksywka Chester'a

piątek, 12 czerwca 2015

#1 CYFMH

Biegłam… biegłam ile sił w nogach, w kierunku nieznajomego mi lasu.

Za sobą słyszałam tylko krzyki nasycone bólem, rozpaczą i śmiechem… Nie odwracałam się.

Dalej biegłam przed siebie, nie wiedząc gdzie i po co.

Zerknęłam za siebie, hamując na pięcie.

Jedyne co zobaczyłam to ludzie którzy dziwnie drgali i szeptali niezrozumiałe dla mnie słowa.

Chciałam powrócić do ucieczki jednak, kiedy odwróciłam głowę, uderzyłam w mur, który nie wiadomo skąd się wziął.

Koło uszu usłyszałam piski i krzyki błagające o pomoc.

Obudziłam się z wrzaskiem. Z ulgą stwierdziłam, że leżę na moim łóżku, w moich własnych, czterech ścianach. Zwlekłam się z wygodnego łóżka i zeszłam do kuchni na śniadanie. Nienawidzę koszmarów, ale niestety koszmar dopiero się zacznie, bo dzisiaj jest poniedziałek. Za godzinę muszę być w szkole, a pierwsza lekcja to historia, na której mamy sprawdzian.

Otworzyłam niewielką lodówkę i wyciągnęłam z niej jogurta, którego jadłam co ranek.

Usiadłam przy kuchennej wysepce, która też robiła za stół, i zaczęłam pożerać śniadanie.

***

W co była ubrana Leah

Wyszłam z domu, przednio zamykając drzwi na klucz i zajęłam miejsce kierowcy w swoim samochodzie.

Przekręciłam kluczyki w stacyjce, wyjechałam ostrożnie z podjazdu i ruszyłam z piskiem opon w stronę Farmes Street, na której mieszkała Rachel – Moja przyjaciółka z czasów gimnazjum.

Po niecałych trzech minutach jazdy, zaparkowałam przed domem dziewczyny i zatrąbiłam klaksonem, dając znak że już jestem.

Niska blondynka wyszła z domu i pomachała mi, słabo się przy tym uśmiechając.

-Hej, Lea –odparła i zajęła miejsce pasażera z przodu.

-Hej. Wszystko w porządku? –Zerknęłam na dziewczynę, po czym wyjechałam spod domu przyjaciółki.

-Tak. –Odparła i włączyła radio, do którego podpięła telefon i puściła piosenkę ze swojej play listy.

Chyba jednak coś się stało, skoro Rachel Adams, zaczęła słuchać muzyki o miłości, za którą, nie okłamujmy się, nie przepadała.

Wolałam nie ucierpieć fizycznie. Nie zebrałam się na odwagę aby przełączyła piosenkę, więc zajęłam się drogą. Małe to stworzenie, a jakie groźne.

***

Po kilku minutach niezręcznej ciszy w samochodzie, zaparkowałyśmy pojazd na parkingu szkolnym, a raczej na miejscu zaklepanym dla ważnych osób ze szkoły. Do których, ja należałam.

Wysiadłam z samochodu, zabierając ze sobą torbę. Blondynka wyszła z pojazdu i wraz ze mną, zamknęła drzwi.

Włączyłam alarm samochodowy i obie ruszyłyśmy w stronę szkoły.

***

W środku budynku przywitali nas uczniowie, którymi mogłam sterować niczym pionkami. Jednak są plusy bycia przewodniczącą szkoły.

Kąciki moich ust wykrzywiły się w zadziornym uśmieszku.

Z tłumu nastolatków wyłonił się Chester – Także mój dobry przyjaciel z czasów gimnazjum.

Przeczesał swoje kręcone włosy dłonią i podszedł w moim i Rachel kierunku, z głupim uśmiechem wymalowanym na tej jego chłopięcej twarzy.

-Siema! – Odparł i zmierzwił Rachel włosy, dokładnie tak jak robił to w gimnazjum.

-Zostaw mnie kretynie. –Warknęła Blondynka i poprawiła włosy.

-Też miło cie widzieć, Rachel. –Westchnął i przewrócił oczami.

-Idiota. –Mruknęła pod nosem i odeszła w kierunku szafek.

-A, Leah. Dyrektorka kazała mi ciebie zwołać do jej biura. -Powiedział i ruszyliśmy w kierunku szafek.

-Po co? –Zapytałam niechętnie. Jeśli znowu będzie kazała pilnować jakiś podrobionych i niedorobionych Bad Boy’i w kozie po lekcjach, to ja się chyba rzucę z okna w Sali plastycznej…

-Dokładnie to nie wiem, ale coś tam gadała że to ważne. –Rzekł i wyciągnął z swojej szafki potrzebne książki.

-Ehh… -Westchnęłam- No dobra.. – wrzuciłam torbę do szafki, zamykając ją z hukiem. Chwyciłam książkę od Historii pod pachę, zamknęłam szafkę na kod i szybkim krokiem poszłam do Sali historycznej.

***

Lekcja minęła szybko. Niezwykle szybko, przez co nie zrobiłam ostatniego zadania na sprawdzianie.

Jako pierwsza wyszłam z sali i zbiegłam po schodach na dół.

Weszłam do pierwszych drzwi, na których był wyryty napis „Gabinet Dyrektora”.

Pchnęłam drzwi i zamknęłam je za sobą.

Wyprostowałam się, a Pani Cowbell odwróciła się od okna w moją stronę.

-Witam, panno Priston. –Uśmiechnęła się, ukazując rząd białych zębów.

-Dzień Dobry. –Podeszłam bliżej biurka dyrektorki.

-A więc.. –Zaczęła temat. – mam prośbę.

-Jaką? –Zapytałam i uśmiechnęłam się sztucznie do kobiety.

-Otóż, dzisiaj.. –Zerknęła na zegar, który był zawieszony nad ogromną półką z książkami. –Dokładnie za trzydzieści minut, pojawią się tutaj nowi uczniowie. Których TY, oprowadzisz po szkole. Jesteś zwolniona z reszty zajęć. –Powiedziała z prędkością światła.

-Oh. Dobrze. –Uśmiechnęłam się, ponownie sztucznie. –Ilu będzie tych uczniów? -Zapytałam kierując się w stronę drzwi.

-Zobaczysz. -Odparła i powróciła do gapienia się w okno.

Wyszłam z gabinetu i zatrzymałam się na chwilę.

Przecież nie spytałam gdzie mam po nich iść! Mądrością chyba jednak nie świecę.

Ruszyłam w głąb szkoły, na korytarz z szafkami. Do swojej szafki schowałam książkę i plecak.

***

Zdecydowałam że poczekam na nich, na szkolnym dziedzińcu, który był zdobiony Czerwonymi różami. KTÓRYCH TAK BARDZO NIE LUBIŁAM.

Róże, jak dla mnie to dosyć oklepany kwiat. Nie pojmuje dziewczyn które zachwycając się tym chwastem, o zapachu cmentarzowych, sztucznych kwiatków.

Z myśli wyrwał mnie pisk opon, trzech czarnych, sportowych samochodów.

Pojazdy zaparkowały w cieniu, zaraz przy ogrodzeniu, które oddzielało teren szkoły od lasu.

Zerknęłam w tamta stronę i zauważyłam, kilku chłopaków, ubranych całych na czarno z Ray ban’ami na nosach.

Zamknęli z hukiem drzwi od samochodów i ruszyli w moim kierunku.

Przyglądałam im się z wielkim zaciekawieniem, jednak na mojej twarzy nie było tego widać. Leah Priston nie okazuje niczego na swojej bladej twarzy.

Zastanawiałam się, czy to jest jakaś mafia czy też uczniowie. Po ich ubraniach, wybrałam raczej pierwszą opcję.

Chłopacy podeszli do mnie.

-Nowi uczniowie? –Zapytałam krzyżując ręce pod biustem.

-Tak. –Odparł kolorowo-włosy.

-Jestem Leah Priston, przewodnicząca szkoły. Miło mi. –Uśmiechnęłam się sztucznie. Nie miałam największej ochoty oprowadzać nowych po tak, za przeproszeniem, dupnej szkole.

-Oho. Widać że mamy zajebistą przewodniczącą. –Odparł kręcony blondyn, który wskazał palcem na moją koszulkę z logiem zespołu „Linkin Park”.

-Oho. Ładnie się wyrażasz na terenie szkoły. Dzięki. –Parsknęłam śmiechem. Chociaż, czemu czepiam się jego słownictwa? Sama nie lepiej kaleczę język.

Kolorowo-włosy zaśmiał się cicho.

-Ruszcie swoje cztery litery. Nie mam zamiaru spędzić całego dnia na oprowadzaniu was. –Odwróciłam się na pięcie i skierowałam się wraz z nowymi do budynku.

-Jaka miła. –Szepnął Loczek.

-Nie jestem głucha. – Znamy się niecałe dwie minuty a on już mnie zaczyna denerwować.

Chłopak przestał się odzywać. Pewnie nie miał ochoty na wymianę zdań ze mną, tak samo jak ja z nim.

Weszliśmy do Liceum przez szklane drzwi.

-Jak widać, tutaj jest korytarz z szafkami. Po odwiedzeniu szkoły, skierujcie się do sekretariatu po plan zajęć i kody do szafek. –Przeszliśmy wzdłuż korytarza, który otaczał nas szafkami.

Skręciliśmy w prawo.

-Tutaj macie klasy do przedmiotów ścisłych. Na każdych z drzwi klas, są tabliczki z nazwami przedmiotów jakie się tam odbywają. –Zawróciliśmy w przeciwną stronę, drugiego korytarza który przecinał się z tym, którym teraz szliśmy.

-Tutaj zaś odbywają się zajęcia pozalekcyjne, jak na przykład, Kółko matematyczne, kółko teatralne i inne takie.

-Mają tutaj kółko muzyczne? W ogóle macie tutaj jakiś zespół szkolny, czy coś w tym stylu? –Zapytał limonkowo-włosy.

-Tak mają kółko muzyczne. –Odparłam odwracając się w jego stronę. –A co do zespołu szkolnego, to jeśli lubisz klasyczną muzykę, typu gra na pianinie i takie rzeczy, to tak, mamy zespół.

-Jaka bieda. –Mruknął loczek.

-Daj już spokój Loczku. –Parsknęłam. –Szkoła planuje jutro przesłuchania na szkolny zespół, więc jeśli ci coś nie pasuje, to pokaż jak grasz na swoim tamburynie. –Odparłam zirytowana, na co reszta chłopaków zaśmiała się cicho.

-Gdybyś tylko wiedziała.. –Zaczął loczek.

-GDYBYM. Ale nie chcę wiedzieć. –Przerwałam szybko i weszliśmy po schodach na górę.

Kiedy znaleźliśmy się na pierwszym piętrze szkoły, zaczęliśmy chodzić wzdłuż korytarzu, który był bez szafek, czy też plakatów.

-Tutaj jest Sala teatralna. Wystawiamy tu sztuki i robimy koncert naszego szkolnego „bandu”. –Wskazałam palcem na dwukomorowe drzwi.

Podeszłam do ostatnich czterech par drzwi.

-Tu jest biblioteka. –Wskazałam na pierwsze drzwi. –Tam jest Sala plastyczna i Sala do języków obcych. Na samym końcu znajdziecie Salę historyczną. –Odparłam i weszliśmy na kolejne pary schodów które prowadziły na drugie piętro szkoły.

Zatrzymaliśmy się na dużym korytarzu z dwoma dużymi drzwiami i trzema małymi.

-Te małe drzwi prowadzą do gabinetu dyrektorki. Drugie drzwi. –Wskazałam na szare drzwi z małymi szybkami. –Prowadzą do stołówki, więc jeśli będziecie głodni to możecie sobie pobiegać na samą górę szkoły. Wiecie, dbają o naszą kondycję. –Uśmiechnęłam się sztucznie.

-Aha…. Fajnie że. –Odezwał się loczek.

Zignorowałam go i postanowiłam dokończyć swoje zdanie.

-A te, o tam. –Ponownie uniosłam palec, wskazując na dwie pary białych drzwi ze znakami „Dla panów” i „Dla Pań”. –Jest kibel.

-Na zewnątrz macie osobny budynek, którym jest boisko do koszykówki. Trybuny i szatnie z prysznicami. –Posłałam im uśmiech. – To tyle. Jesteście wolni. Tylko nie zapomnijcie o planu zajęć i kodu do szafki! – Odwróciłam się na pięcie i pomachałam im, po czym zbiegłam po schodach.

Zadzwonił dzwonek, oznaczający koniec drugiej lekcji. Uczniowie wylecieli z klasy niczym dzikie zwierzęta z zoo.

Przypomniałam sobie, że nie zapytałam ich jak się nazywają…

Ale kij z tym, mam nadzieję że już się nie spotkamy…. Chociaż, czekaj….

Spotkamy się! Kurwa! Kolejny minus przewodniczącej szkoły – Musisz zadawać się z osobami których nie lubisz….. W pizdu z tym.